اولاً: چرا پیامبر(ص) و همه معصومین(ع) وخود حضرت زینب (س) در این مصیبت گریسته اند و به ما دستور عزاداری و گریستن داده‌اند؟

ثانیاً: نگرش تک بعدی در هر امری مشکل‌زاست. به خصوص در معرفت دینی و درس گرفتن از سیره معصومین انحراف ایجاد می‌کند. مثلا ً اگر کسی بگوید چون خدا کریم و بخشنده است پس مهم نیست که من گناه کنم، هرچه گناه کنم خدا می بخشد. این نگرش غلط و خطرناک است. اگر عفو خدا حدی ندارد باید دانست که عدل خدا هم حدی ندارد. عفو و بخشش معیار دارد و نباید تک بعدی نگاه کرد و از سایر جنبه‌ها غافل شد. این نگرش غلط باعث جسارت در گناه می‌شود. در واقعه کربلا هم چنین است. از آن دید که حضرت به اهداف والای الهی خود رسیده اند غمی نیست؛ ولی از این دیدگاه که آن همه مصایب و مشکلات و ظلم بر بهترین انسانها وارد شده نمی توان متأثر نبود و بر اساس رابطه محبت، خود را در رنج ندید. اظهار تنفر و انزجار از خط مقابل امام حسین(ع) از طرق مختلف صورت می‌پذیرد. یکی از این طرق که طبیعی و ضروری می‌باشد مسأله گریه و عزاداری به شکل صحیح آن است.

افزون بر این اگر با مقدمات صحیح و منطقی، عاشق و محب امام حسین(ع) شویم، هر وقت به یاد آن حضرت می‌افتیم، مصایب و ظلم‌های وارد بر آن حضرت، همه بر خود ما وارد می‌آید و نمی‌توانیم متأثر نباشیم.

منبع: کتاب اکسیر اشک، دکتر اسدی گرمارودی، ص 93