چرا محب امام حسین(ع)، محبوب خداوند است؟

ملاک رستگاری و سعادت، ایمان است و به فرموده پیامبر(ص) برترین و محکمترین اساس ایمان، حب و بغض برای خداست.

وقتی دل به خدا داده شد، آنچه و آنکه در راه خدا باشد محبوب و مورد پسند قرار می‌گیرد؛ لذا حرکت خدایی می‌شود و هر چه که مورد غضب خدا باشد منفور جلوه می‌کند؛ یعنی جاذبه و دافعه، قبول و رد، انتخاب و نپذیرفتن، شادی و غم، همه بر اساس رضای خدا می‌شود. امام صادق(ع) می‌فرمایند:

مَن أحَبَّ للّه ِِ وأبغَضَ للّه ِِ وأعطى للّه ِِ فَهُوَ مِمَّن کَمُلَ إیمانُهُ . (اصول کافی،‌ج2، ص124)

 هرکه براى خدا دوست بدارد ، براى خدا دشمن بدارد و براى خدا ببخشد ، از کسانى است که ایمانشان کامل شده است .

به طور مسلم دوستی و دلدادگی هماهنگی با دلبر است. به همین جهت حضرت امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند:

أصدِقاؤکَ ثلاثةٌ ، و أعداؤکَ ثلاثةٌ، فَأصدِقاؤکَ : صَدِیقُکَ ، و صَدِیقُ صَدِیقِکَ، و عَدُوُّ عَدُوِّکَ ، و أعداؤکَ : عَدُوُّکَ، و عَدُوُّ صَدِیقِکَ، و صَدِیقُ عَدُوِّکَ.

دوستان تو سه گروهند و دشمنانت نیز سه گروه . دوستانت عبارتند از : دوستِ تو و دوستِ دوست تو دشمنِ دشمنت و دشمنانت عبارتند از : دشمنِ تو دشمنِ دوست تو و دوستِ دشمنت .

اگر کسی را دوست بدارید باید دوست او را دوست داشته باشید و از دشمن او بیزار باشید تادوستی حقیقی در ما صدق کند. همچنین آن کس که با دوستان ما دشمنی می کند و با دشمنان ما دوستی می کند قطعاً دوست ما نخواهد بود.

رنج دلبر، رنج دلداده و شادی دلبر، شادی دلداده خواهد بود. اگر کسی خدا را دوست داشته باشد آنچه را که خدا دوست بدارد محبوب او می‌شود و بالعکس. از بارزترین دل دادگان راه حق که در برابر تمامی بلایا و مصیبتها استقامت ورزیده است، امام حسین(ع) است. ایشان دل داده ای هستند که تمامی دلدادگان الهی باید دل داده او شوند تا به مقصد نهایی برسند. بر این مبناست که دل دادن به امام حسین(ع) همانا دل دادن به ارزشهای والای الهی است. 

از این رو در منابع شیعه و سنی نقل شده است، پیامبر(ص) فرمودند:

حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً

حسین از من است و من از حسین هستم. خدا دوست دارد کسی را که حسین را دوست بدارد. (ارشاد، شیخ مفید، ج2، ص127؛ صحیح ترمذی، ج2، ص307؛ کنزالعمال، متقی هندی، ج6، ص221)

پس چون امام حسین(ع) محبوب خداست، محب امام حسین هم محبوب خدا می‌شود. لازمه دوستی با امام حسین(ع) این است که شریک شادی و غم او باشیم. وقتی مصایب و مشکلات و بی انصافی ها و ظلم های وارد بر او و یاران او را می‌شنویم باید از دشمنان او متنفر شده و با ایشان همدردی کنیم و از ایشان تبعیت نماییم. این لازمه دوستی صحیح است. اینگونه است که دوستدار امام حسین(ع)، محبوب خدا می‌شود.

منبع: کتاب اکسیر اشک، دکتر اسدی‌گرمارودی، ص93-85