گریه و عزاداری ثمرات بسیاری در پی دارد. تمامی مظاهر گریه مثبت را در زندگی حضرت ابی عبدالله الحسین(ع) و عاشورای او می‌توان دید.  

الف) گریه بر سیدالشهداء اگر با معرفت توأم باشد کمال زاست.

توجه به کربلا و گریه بر مصایب امام حسین(ع) اگر با معرفت توأم باشد، عامل به خود آمدن و تأثر از کوتاهی‌ها خواهد شد.کسی که می‌گوید من از ظلم بیزارم و با ظالمین در ستیزم، قطعاً خود ظلم ستیز خواهد بود و از ظالمین بیزار می‌شود. بدترین ظلم نیز اظلال مردم و تحریف دین است. فردی که آرزو می‌کند ای کاش با امام حسین(ع) بودم تا به رستگاری می‌رسیدم، به خود تذکر می دهد که از راه امام حسین(ع) تبعیت نماید و خود را در آن راه قرار دهد و از راه کسانی که سبب ایجاد انحراف و گمراهی مردم شدند دوری جوید؛ از این رو طی مراحل کمال انسانی برای او حاصل می‌شود.

ب)گریه بر امام حسین عامل بیداری انسانهاست.

گریه در اثر معرفت حق سبب ایجاد حزن مثبت و حب صحیح و اعلام تنفر از بدسیرتان می شود. وقتی که حب و بغض همراه با معرفت حاصل شود حرکت خدایی می شود و دلدادگان الهی از هر آنچه که مورد غضب خدا باشد دوری می‌جویند؛ از این رو آن کس که بر مصایب امام حسین(ع) می‌گرید از عوامل ایجاد مصایب و راه آنان بیزاری می‌جوید.

ج)گریه بر امام حسین(ع) عامل آشنا ساختن فرد به وظایف خود است.

کربلا و مکتب حسینی نمونه بارز امتحان فرد و اجتماع در گذرگاه حساس  لغزشها و فرار از مسئولیت هاست. انسان در صورتی می‌تواند در سیر کمال طی طریق کند که از گذرگاه های لغزش و از سقوط در پرتگاه گریز از مسئولیت رهیده باشد. انسان بیدار همیشه به محاسبه نفس می‌پردازد و عدم توفیق حق‌جویی و عدم همکاری با حق جویان را از رذایل می‌داند و از کوتاهی های خود اظهار ندامت می‌کند. توجه همراه با معرفت به کربلا و گریه بر مصایب امام حسین(ع) می تواند عاملی بازدارنده باشد و گریه کننده را متوجه وظایف خود سازد.

منبع: کتاب اکسیر اشک، دکتر اسدی گرمارودی، ص 103