می‌گویند چرا امام حسین(ع) برای دست یابی به آب از قدرت غیبی خود استفاده نکردند؟

عده‌ای از شبهه افکنان با پذیرش این فرض که آب در کربلا بسته شده بود، بیان می‌دارند چرا امام حسین(ع) اقدام به حفر چاه نکردند یا از خدا طلب امداد غیبی ننمودند؟

حقیقت این است که امام حسین(ع) با علم امامتی خود، راه را بر بدگویی طعنه زنندگان و شبهه افکنی مغرضان سد نموده‌اند.

در منابع تاریخی ذیل شرح وقایع ممانعت لشکر عمر سعد از پیوستن قبیله بنی اسد به امام حسین آمده است:

امام حسین(ع) تیشه ای برداشتند و به پشت خیمه بانوان آمدند، نوزده قدم رو به سمت قبله برداشتند و سپس شروع به کندن زمین کردند و چشمه‌ای گوارا از آنجا جوشید و امام و همه افراد از آن نوشیدند و سپس چشمه محو شد و اثری از آن دیده نشد. (بحارالانوار، ج44، ص387؛ الفتوح، ابن‌اعثم کوفی، ج5، ص91)

بر اساس این ماجرا امام در روز هفتم با انجام یک فعل کرامتی و تنها با زدن تیشه‌ای بر زمین آبی را می‌جوشانند؛‌ به طوری که همه سیراب می‌شوند. پس از آن چشمه محو می‌گردد. پس امام حسین(ع) بنابر مصلحت یک‌بار و در زمانی خاص از قدرت مافوق طبیعی خود برای دسترسی به آب استفاده کردند.

در منابع در ادامه نقل ماوقع آمده است:

 این خبر به عبیدالله بن زیاد رسید. او به عمر سعد نامه نوشت به من خبر رسیده که حسین چاه حفر می‌کند و به آب رسیده و او و یارانش از آب نوشیده اند، پس مواظب باش و چون نامه‌ام به تو رسید تا می‌توانی آنها را از حفر چاه بازدار. (بحارالانوار، ج 44، ص387)

با توجه به دستور عبیدالله مبنی بر ممانعت شدید از حفر چاه، اگر هم امکان دستیابی به آب شیرین وجود داشته است، همین امر می‌توانست بهانه ای برای حمله ناگهانی به خیمه‌های امام شود به گونه ای که در همان عصر تاسوعا شمر با لشکر خود تمامی اهل البیت(ع) و امام را به شهادت برساند.

افزون بر این نگاهی به شرایط جغرافیایی کربلا می‌تواند راه گشای پاسخ به این سؤال باشد که چرا امام حسین(ع) چاه نزدند؟

معجم البلدان که کتابی درباره شرایط جغرافیایی سرزمین هاست در معرفی کربلا چنین توضیح می‌دهد:

 کربلا یا کربلة به معنی سستی پاها است. از آنجا که این سرزمین سست و ماسه ای است و از ریگ‌های درشت پاک می‌باشد به آن کربلا می‌گویند. (معجم البلدان،‌ حموی، ج4، ص445)

علاوه بر آن رود فرات که از ترکیه سرچشمه می‌گیرد و پس از پیوستن به اروند رود به خلیج فارس می‌ریزد، فاصله بسیار زیادی تا کربلا دارد. شعبه ای از آن رود را به سمت کربلا روانه کرده بودند که به آن «علقمه» گفته می‌شد و این علقمه است که زمین‌های اطراف کربلا را آبیاری می‌کند. از آنجا که امکان دسترسی به علقمه مشکل بوده است معبر‌هایی در مکان های مشخص برای دسترسی به آب ایجاد کرده بودند که به آن «شریعه» می‌گفتند. در واقع منطقه‌ای که در کربلا توسط سپاه یزید محاصره شده بود علقمه بوده نه رود فرات؛ ولی چون از رود فرات منشعب می‌شود به همان فرات معروف شده است.

همچنین بررسی زمین شناسان نشان می‌دهد در اطراف کربلا امکان دسترسی به آب با سختی و عمق زیاد ممکن است وآب به دست آمده از آن شور و غیرقابل شرب می باشد. آبی هم که امام حسین(ع) در روز عاشورا به یاران دستور دادند با آن غسل کنند شور و غیر قابل خوردن بوده است و ناگفته پیداست یاران با سختی زیاد به آن دست یافته‌اند.

 بنابراین در کربلا امکان دستیابی به آب شیرین به طور طبیعی وجود نداشته و آن جایی هم که امام بنا بر مصلحت چشمه آب جوشاندند اتمام حجتی بوده است که امام نشان دهند قدرت مافوق طبیعی به عالی‌ترین شکل در اختیار امام معصوم قرار دارد؛ اما آن حضرت قصد استفاده از قدرت‌های غیبی خود را در شرایط عادی نداشته‌اند. همان گونه که پیامبر(ص) در جنگ‌های خود همانند دیگران می‌جنگیدند تا جایی که دندان مبارکشان می‌شکند؛ اما در آن شرایط هم از قدرت های ما فوق خود استفاده نمی‌کنند.

نتیجه اینکه عطش اهل بیت امام حسین(ع) و اصحاب ایشان امر مسلمی است که به عنوان سند مظلومیت شیعه تا قیامت باقی خواهد ماند.

خلاصه علت عدم استفاده امام از قدرت غیبی

• اگر امام از قدرت غیبی خود استفاده می‌کردند راه را بر بدگویی طعنه زنندگان و شبهه افکنی مغرضان باز می‌کردند.
• این امر می‌توانست بهانه ای برای حمله ناگهانی به خیمه‌های امام شود تا تمامی اهل البیت(ع) و امام را به شهادت برسانند.
• آن حضرت قصد استفاده از قدرت های غیبی خود را در شرایط عادی نداشته‌اند.

علت نزدن چاه

• با توجه به شرایط جغرافیایی دسترسی به آب در اعماق زیاد ممکن بود.
• آب منطقه شور و غیرقابل شرب بود.

منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، ص184-180