چرا یکی از القاب امام حسین(ع)، «اباعبدالله» است؟

یکی از القاب شریف امام حسین(ع)، «اباعبدالله» به معنای پدر بنده خداست. ایشان که تمام وجودشان را بندگی فرا گرفته است، پدر عبودیت می‌باشند و امام حسین(ع) است که بندگی را به بندگان نشان می‌دهند و این یکی از اسراری است که ایشان را «اباعبدالله» نامیده‌اند.

از همین رو به نقل تاریخ طبری، امام(ع) در عصر تاسوعا و در آن شرایط خاص به قمر بنی هاشم چنین می‌فرمایند:

ارْجِعْ إلَیْهِمْ وَ اسْتَمْهِلْهُمْ هَذِهِ العَشِیَّةَ إلَی غَدٍ؛ لَعَلَّنَا نُصَلِّی لِرَبِّنَا الْلَّیْلَةَ، وَ نَدْعُوُه، وَ نَسْتَغْفِرُهُ؛ فَهُوَ یَعْلَمُ أنِّی احِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ وَ تِلَاوَةَ کِتَابِهِ، وَ کَثْرَةَ الدُّعَآءِ وَ الاسْتِغْفَارِ

 ای عباس! به نزد آنان برگرد! و این یک شب را تا فردا از آنها مهلت بگیر! تا برای خداوند ، نماز بخوانیم، و دعا و استغفار کنیم. چراکه خداوند می داند من نماز، و تلاوت قرآن، کثرت دعا، و استغفار را دوست دارم. (ارشاد، شیخ مفید،‌ج2، ص95)

این فرمایش حضرت نشان می‌دهد که اگر چه در عالم دیگر هم میتوان با خدا ارتباط داشت؛ اما حالا که آخرین فرصت برای راز و نیاز در نشئه دنیا فراهم شده است، باید آن را غنیمت دانست؛ چرا که عشق بازی با محبوب از هر چیزی نزد سیدالشهدا(ع) شیرین‌تر است.

بنابراین امام حسین(ع) تجلی تام عبودیت عاشقانه است و ایشان در عصر عاشورا به مقام فنای فی الله نائل گردیدند.

منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، ص231