۱-چرا برای امام حسین(ع) گریه و سوگواری می‌کنیم؟
گریه از خصوصیات انسانی و لازمه ذات انسان است. اگر فردی فاقد این خصیصه باشد، بیمار است و باید علت این نارسایی را بررسی کند. وقتی که فرد تحت تأثیر عواملی قرار می‌گیرد به اقتضای آن عمل و میزان فهم و درک خود عکس العمل گریه خواهد داشت.
مصائب و مشکلات و کاستی ها به میزان اهمیت خود ایجاد حزن می‌کنند و اوج بروز حالت حزن، جاری شدن اشک چشم است، از این رو هر فردی وقتی که در برابر مصیبت دردناکی قرار می‌گیرد طبیعی است که می‌گرید . عکس‌العمل گریه در اثر حزن مثبت امری انسانی است که مانع بسیاری از واکنش های خطرناک دیگر می شود.از این مهمتر انسان رشد یافته کسی است که با دردمندان همدردی می‌کند و از رنج آنان رنجور می‌شود و خود را شریک درد دیگران می‌داند و نسبت به اطراف خود و تاریخ بشریت بی‌تفاوت نیست و واکنش نشان می‌دهد. ظهور این رنج و حزن درونی اشک و گریه است و هر چه ظلم سنگین تر باشد حزن بیشتر خواهد بود . به همین جهت وقایع کربلا و روز عاشورا، آنجا که برجستگان عالمِ وجود و نیکان عرصه هستی در برابر ظالمان روزگار با بدترین شکل ممکن به شهادت رسیدند دل هر انسان آگاه را به تأثر می‌کشاند و اشک را بر دیدگانش جاری می‌سازد. به تعبیر دیگر به خاطر جنایت و تعدی که در حق انسانیت و بشریت صورت گرفته، دلِ شیفتگان انسانیت به درد می‌آید و یکی از واکنش های مثبت انسان سالم در برابر مصایب، گریه و اشک چشم است.
کربلا و عاشورا نماد پاسداری از حق و فداکاری و دفاع در راه حق است و تمامی وقایع کربلا نشانه بارز حق‌جویی و زنده نگه داشتن حق است. امام حسین(ع) می‌توانستند برای حفظ جان خود و رسیدن به خواسته‌های خود از حق دست بکشند؛ اما فرمودند: «هیهات من الذله». مقام امام حسین(ع) برتر از آن است که زیر بار ظلم بروند و حق را فدا کنند. دل هر انسان آگاهی با ظلم به درد می آید و اشک از دیدگان او جاری می شود. پس چگونه امکان دارد اشک از چشمِ زنده دلان با نگاه به وقایع کربلا جاری نشود؟
افزون بر این حب به امام حسین(ع) با توجه به مقام امام حسین(ع) و عظمت آن حضرت، به معنای حب به ارزش‌ها است. محب حقیقی امام حسین(ع) کسی است که درد و مصایب آن حضرت را درد و مصایب خود می داند؛ لذا دل او با یاد آن حضرت و توجه به عاشورا به درد می‌آید و چشم او گریان می شود.
همچنین تنفر و انزجار از عوامل ایجاد حزن است. اگر بر مصایب آن حضرت می‌گرییم در حقیقت بیزاری و دوری جستن از ظالمین را اعلام می‌داریم. از بدترین ظلم ها اظلال مردم و تحریف دین است. دشمنان با هر کار خلاف شرع خود را مدافع شرع نشان دادند و قدرت را در دست گرفتند و حتی ظواهر شرع را زیر پا گذاشتند و امام به حق را به نام دفاع از شرع به قتل رساندند، برپا کردن مجالس سوگواری و گریستن برای آن حضرت راهی برای شناساندن اهداف پلید آنها به همگان است. به عبارت دیگر گریه و سوگواری، نشان از دل سالم، اظهار تنفر و انزجار از دشمنان سیدالشهداء و راه و روش آنها، راهی برای بر ملا کردن نقشه شوم دشمنان و منافقین و اعلام حب و دوستی نسبت به امام حسین(ع) است.
منبع: کتاب اکسیر اشک، دکتر اسدی گرمارودی، ص110-103
نظر شما :