۱۳-می‌گویند امام حسین(ع) فریب نامه کوفیان را خورد در نتیجه دچار چنین جنگ و مصیبتی شدند و چگونه شیعیان فردی را که توانایی تحلیل مسائل زمانه اش را ندارد به عنوان ولی قبول دارند؟
برای پاسخ به این شبهه ابتدا به این مسئله می پردازیم که آیا واقعاً امام بر اساس نامه های کوفیان تصمیم به حرکت گرفتند؟
همان طور که می دانیم کارهای هر انسانی در ارتباط با حسن فعل و فاعل چهار حالت دارد:
1-کاری که نه حسن فاعلی دارد نه حسن فعلی، مانند: چاقو زدن با فردی با نیت آزار رساندن
2-کاری که حسن فاعلی وجود دارد؛ اما عاری از حسن فعلی است، مانند: بریدن شکم بیمار با چاقو توسط پزشک برای مداوا
3-کاری که دارای حسن فعلی است؛ اما فاعل بدون حسن نیت است، مثل صدقه دادن به فقیر به قصد ریا و خود نمایی
4- حالتی است که هم حسن فاعلی و هم حسن فعلی وجود دارد، (عالی ترین حالت) مثل صدقه دادن برای کسب رضای خدا.
با اندک توجهی روشن می‌شود کسانی که شبهه عدم حسن فعلی امام حسین ( حرکت ایشان به سمت کوفه ) را مطرح کرده اند و می‌گویند حرکت امام اشتباه بود به ارتباط تنگاتنگ میان حسن فعلی و فاعلی توجه نداشته اند . کسی که زندگی اش و همه افعالش الهی است و جز برای رضای خدا قدمی بر نمی‌دارد چگونه می توان فرض فعل اشتباه نمود؟
برای اثبات حسن فاعلی و فعلی امام به قرآن و روایات اشاره می‌کنیم:
1-آیه تطهیر
إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَیُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا (سوره احزاب، آیه 33)
طبق این آیه امام حسین(ع) یکی از پنج تن آل عبا هستند که معصوم از هرگونه گناه و خطا هستند.
2- آیه اولی الامر
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ (سوره نساء،آیه 59)
امام حسین(ع) به عنوان یکی از مصادیق اولی الامر، مطاع مطلق محسوب می‌شوند و اطاعت محض از ایشان واجب است. لازمه مطاع مطلق بودن عدم ارتکاب اشتباه و گناه است. به همین جهت کسانی همچون یزید و معاویه و خلفای صدر اسلام و... که حتی خود به اشتباه و نادانی خویش اعتراف کرده اند، هرگز نمی‌توانند مصداق اولی الامر باشند.
3- آیه 73 سوره انبیاء
وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِینَ
و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما، (مردم را) هدایت می‌کردند؛ و انجام کارهای نیک و برپاداشتن نماز و ادای زکات را به آنها وحی کردیم؛ و تنها ما را عبادت می‌کردند.
این آیه به روشنی بیان می کند که هدایت ایشان به امر خدا و حسن فعلی آن حضرت به الهام ذات اقدسی الهی صورت پذیرفته است.
4-روایات
از باب نمونه بنا به فرموده رسول خدا، امام حسین(ع) محبوب خدا است و محب ایشان نیز محبوب خدا است.
بنابراین طبق آیات و روایات نه تنها تمامی افعال امام معصوم از حسن فاعلی و فعلی برخوردار است، بلکه صالح بودن عمل دیگران(تشخیص حسن فاعلی و فعلی عمل دیگران) را نیز باید در اعمال امام جستجو کرد.
در ضمن کربلا مأموریت خدایی امام حسین(ع) است. همان گونه که صلح امام حسن(ع) و بیست و پنج سال خانه نشینی و سپس خلافت ظاهری امیرالمومنین(ع) نیز ماموریت خدایی آن بزرگواران بود. همه این افعال از جانب حضرت حق به این امامان الهام می‌گردد و طبق ایات قرآن اطاعت از فرمان ایشان واجب است.
با توجه به مطالب فوق روشن است که وقتی حسن فاعلی معصوم مورد تأیید خدا باشد، محال است حسن فعلی رخ ندهد.
حال باید پرسید آیا کسانی که حضرت را از رفتن به سوی کوفه منع کردند از امام حسین(ع) مطلع تر بودند؟! حال آنکه در تمامی منابع تاریخی آمده است که امام حسین(ع) در پاسخ این افراد فرمودند که خود به این موضوع آگاه اند؛ اما بر اساس تکلیف باید حرکت کنند.
بر این اساس سخن کسانی که می‌گویند امام حسین(ع) فریب کوفیان را خوردند، سخنی باطل است. امام حسین(ع) مصداق آیه تطهیر و اولی الامر هستند و افعال ایشان علاوه بر داشتن حسن فعلی و فاعلی، ملاک تشخیص عمل دیگران است. همچنین کربلا مأموریت الهی امام حسین(ع) بود و بر اساس تکلیف حرکت کردند. پس چگونه می‌توان گفت امام حسین(ع) در تصمیم گیری به سمت کوفه اشتباه کردند و فریب خوردند!
منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، 75-67
نظر شما :