اگر امام حسین(ع) می‌دانستند شهید می شوند پس چرا با پای خود به قتلگاه رفتند؟

طبق منابع تاریخی(شیعه و اهل سنت) امام حسین از واقعه کربلا آگاه بودند. ایشان هنگام خروج از مکه و حرکت به سمت کوفه در پاسخ کسانی که ایشان را از این سفر منع می‌کردند و بی وفایی کوفیان را متذکر می‌شدند، می‌فرمودند‌ که از این موضوع آگاهند؛ اما بر اساس تکلیف باید حرکت کنند. (نفس المهموم، قمی، ص165؛ اثبات الوصیه، مسعودی، ص266؛‌ الثاقب فی المناقب، طوسی، ص330؛ الفتوح، ابن اعثم، ج4، ص325؛ المعجم الکبری، طبری، ج3، ص105؛ تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج14؛ ص193و...)

امام نه تنها از شهادت خود و اصحابشان آگاه بودند بلکه هدف خود را نیز می دانستند و با اشاره به عدم امکان فرار از مرگ آن را تصریح می کردند. روایات بسیار متعددی در زمینه اطلاع ایشان از مأموریت الهی خویش و آگاهی از شهادتشان نقل شده است.

از باب نمونه در منابع آمده است ابن عباس از راویان اهل تسنن روایت می‌کند:

پیامبر (ص) به سفر رفتند و چون بازگشتند دگرگون و صورتشان سرخ بود و با چشمانی اشک بار خطبه ای رسا و کوتاه خواندند و در آن فرمودند : ای مردم! من دوچیزگرانبها میان شما برجای می گذارم : کتاب خدا و عترتم... همانا که جبرئیل به من خبر داد امتم فرزندم حسین(ع) را در سرزمین کرب و وبلا می‌کشند! هان ! لعنت ابدی خدا بر قاتل و واگذارنده حسین ! پیامبر‌(ص) سپس از منبر فرمودآمدند و هیچ یک از مهاجران و و انصار باقی نماند، جز آن که یقین داشت حسین(ع) کشته می‌شود. (الفتوح، ابن اعثم، ج4، ص325؛ مقتل الحسین خوارزمی، ج1، ص 164)

حتی مورخین از خوابی سخن می‌گویند که امام حسین(ع) شبی که ایشان به مدینه آمده بودند تا قبل از خروج با پیامبر(ص) وداع کنند پیامبر(ص) را در خواب دیدند که فرمودند: ای حسین! به زودی تو در سرزمین کربلا در اثر گرفتاری‌هایی که امتم برایت پیش می‌آورند تشنه لب شهید می شوی! (الفتوح، ابن اعثم، ج5، ص19)

روایات نشان می‌دهد همان گونه که هر مأمور الهی، رسالتی برای انجام دارد، امام حسین(ع) نیز رسالتی الهی بر دوش داشتند که اجرای آن تنها با خلق واقعه عظیم عاشورا در کربلا محقق می‌شود.

یزیدیان اسلام را تحریف لفظی نکردند، اما برای تحریف معنوی آن تلاش بسیار نمودند و در این میان امام حسین(ع) با نحوه شهادت خویش، به بهترین شکل، دست به رسوایی این گروه زدند. سیدالشهدا(ع) با فداکردن جان خویش و تمامی عزیزان خود به حفظ دین پرداختند و این گونه حسن فعلی این قیام تاریخی را به جهانیان نمایاندند. حقیقت این امر را حتی می‌توان با استناد به کتب اهل سنت نشان داد که بهترین شکل برخورد با شرایط آن زمان، وقوع چنان رخداد عظیمی در سرزمین کربلا بوده است که امام حسین(ع) نیز با آگاهی از مأموریت الهی خویش آن را به بهترین نحو به انجام رساندند. این نحو از شهادت امام حسین(ع)، همان اتمام حجت ایشان در بای معرفی اولی الامر حقیقی است.

منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، ص 102-75