چرا خداوند به طور معجزه آسا مانع کشته شدن امام حسین (ع) نشد؟

برخی می پرسند چرا خداوند همانند ماجرای حضرت ابراهیم(ع) و ذبح فرزند بزرگوارشان، با تغییر شرایط مانع از به شهادت رسیدن امام حسین(ع) نشد؟

در پاسخ به این اشکال توضیحی اجمالی درباره «بدا» و ارتباط آن با حادثه کربلا ضروری است.

«بدا» در لغت به معنای ظاهر شدن و در اصطلاح به معنای آشکار شدن امری از ناحیه خداوند بر خلاف آنچه ظاهر بوده است.

در ماجرای ذبح حضرت اسماعیل(ع)، ظاهر امر پروردگار قربانی شدن آن حضرت است. خداوند در «ام الکتاب(لوح محفوظی  که ثابتات در آن ثبت شده است)» ابتدا می داند که اسماعیل(ع) هرگز قربانی نخواهد شد؛ اما برای آزمایش حضرت ابراهیم(ع) و به رخ کشیدن توحید و لیاقت آن حضرت، جهت دریافت مقام امامت در نظر عالمیان این واقعه صورت می پذیرد. 

بی شک همه چیز در عالم، تحت اراده و مشیت خداوند است. خداوند می توانست جلوی وقوع چنین واقعه ای را بگیرد؛ اما هدف از واقعه عاشورا تحقق مشیت الهی در باب هدایت انسان ها بود و مشیت الهی در آن برهه زمان صورت نمی پذیرفت جز با شهادت امام حسین(ع) به مظلومانه ترین حالت ممکن.

افزون بر این  تا جایی که اراده انسان به عنوان عامل تعیین کننده، به فعل مورد نظر تعلق نگرفته باشد امکان بدا وجود دارد. در واقعه عاشورا خواست و اراده امام حسین(ع)، خواست خداوند برای هدایت بشر و نشان دادن راه حق و انجام اتمام حجت هدایتی بود و به این امر تعلق گرفته بود؛ لذا دیگر امکان تحقق بدا وجود نداشت. امام حسین(ع) با تمام وجود می خواستند خواست خداوند تحقق پذیرد.

در واقعه عاشورا تمام این جزییات در عالم علم خدا بوده است و حکمت خداوند چنین مشیتی را در مورد امام حسین(ع) و نحوه شهادت ایشان داشته است و امام به اختیار خود، خواسته خویش را با مشیت حضرت حق وفق داده اند و این چنین قضای الهی در مورد حادثه کربلا امضا شده است.

خلاصه مطلب

در واقعه کربلا، هدف الهی رساندن و نشان دادن راه حق به مردم بود. این هدف جز با شهادت امام حسین(ع) بدان نحو تحقق نمی پذیرفت و امام حسین نیز با تمام وجود و با تحمل سختی های راه، این مأموریت الهی (اتمام حجت هدایتی) را پذیرفتند.

هدف خداوند و امام حسین(ع) جلوگیری از وقوع واقعه عاشورا نبود، بلکه می خواستند به هر نحوی حقیقت را به انسانهای تمام اعصار برسانند.

منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، ص  151-145