می‌گویند وجود دختری سه ساله به نام رقیه و حضور او در واقعه کربلا واقعیت تاریخی ندارد. آیا این چنین است؟

برای پاسخ به این شبه ابتدا برخی اسناد تاریخی را بررسی می کنیم:

قدیمی ترین منبع موجود که درباره حضرت رقیه و خرابه شام مطالبی نقل کرده کتاب «کامل بهایی» است که در سال 675هجری قمری توسط «عماد الدین حسن بن علی طبری» نوشته شده و در آن ذکر کرده مطالب را از کتاب «الحاویه فی مثالب معاویه» نوشته قاسم مأمونی  از علمای مشهور اهل سنت نقل کرده است.

مرحوم شیخ عباس قمی نیز در منتهی الامال با ارجاع به کامل بهایی، ماجرای حضرت رقیه را شرح می‌دهد.

پنهان‌کاری در تاریخ

نکته ای قابل توجه در منابع تاریخی وجود دارد که بیانگر حساسیت قضیه حضرت رقیه(س) می‌باشد.

ابن طلحه شافعی از علمای معروف اهل سنت در کتاب مشهور خود به نام «مطالب السوول» دختران امام حسین را چهارتن ذکر می کند اما تنها سه نفر از آنها را نام می برد و تنها سکینه و زینب و فاطمه را دختران امام معرفی می کند و نام دختر چهارم را مسکوت می گذارد که خود جای تأمل دارد.

نسب شناس معروف، ابن فندق که حدود صد سال قبل از عماد الدین طبری می‌زیسته در کتاب «لباب الانساب» در بخش معرفی خاندان امام حسین می نویسد :

• حسین(ع) چهار دختر داشت به نام های فاطمه (مادرش ام اسحاق)، سکینه(مادرش رباب)، زینب و ام کلثوم(مادرشان شهربانو) و ام کلثوم در کودکی از دنیا رفت.(لباب الانساب، ابن فندق، ج1، ص 350)

وی در همین کتاب ص 355 توضیح می‌دهد فرزندانی که بعد از عاشورا از امام باقی ماندند از پسران فقط علی ابن حسین (زین العابدین) و از دختران فاطمه و سکینه و رقیه بوده اند.

این عدم تطابق میان اسامی دختران امام آن هم در فاصله چند صفحه در یک کتاب جای تأمل زیادی دارد.

سیدبن طاووس شخصیت برجسته شیعه در کتاب معروف لهوف، ص123 می‌نویسد امام هنگام وداع با اهل بیت فرمودند:

• ای خواهرم، ای ام کلثوم و شما ای زینب و ای فاطمه و ای رباب و ای رقیه سلام بر شما.

حکایت عجیب سید ابراهیم و ترمیم قبر حضرت رقیه(س)

در کتاب «نورالابصار» از شبلنجی مطالبی در بیان فضایل اهل البیت امام حسین(ع) آمده است. از جمله پیدا شدن پیکر تازه‌ی دختر خردسال امام حسین(ع) در اثر تخریب قبری در خرابه شام است. او همچنین می‌نویسد که همراه با جسد، سنگ نوشته‌ای یافت شد که دفن شدگان در این محل را نام برده بود.

مرحوم «شیخ محمد هاشم خراسانی» در کتاب «منتخب التواریخ» درباره این ماجرا از زبان «سید ابراهیم» می‌نویسد:

• من سه دختر داشتم. دختر اولم گفت: من دیشب خواب دیدم دختر خردسالی به من فرمود: به پدرت بگو قبر مرا که آب گرفته، مرمت کند. شب بعد دختر دوم همین خواب را دید و در شب سوم، دختر سوم خواب می‌بیند که آن کودک با تندی ابراز می‌کند که هر چه سریع تر خواسته اش را عملی سازند. پس از تماس با علما قرار گذاشتیم درب حرم را قفل کنند، هر کس کلیدش در را باز کرد قبر را بکند. در فقط با کلید من باز شد. در داخل آن محوطه هم هر کس کلنگ زد زمین شکافته نشد؛ اما با اولین ضربه من زمین شکافت. دیدیم آب جنازه دختر خردسالی را روی سطح خود نگه داشته است.سه روز جنازه را بر روی دست نگه داشتم. در این مدت نیاز به آب و غذا و اجابت مزاج پیدا نکردم. تنها در هنگام نماز جنازه را روی سکویی می‌گذاشتم. پس از مرمت قبر، لحظه‌ای که می‌خواستم بدن کودک را در قبر بگذارم از او خواستم به من پسری عطا کند که در آینده، نسل او خدمتگزار آستان حضرت رقیه باشند. از دعای آن کودک با وجود سن بالا خدا به من پسری داد. (منتخب التواریخ، باب ششم، ص388)

سلطان عبد الحمید، حاکم وقت وقتی از ماجرا خبردار شد دستور داد تولیت آن قبر را به سید ابراهیم دهند. پس از او پسرش عهده دار تولیت شد و تا امروز نوادگان او تولیت آنجا را بر عهده دارند.

بنابراین با توجه به منابع تاریخی و نقل های مشهور اصل وجود دختر بچه امام حسین(ع) در واقعه عاشورا، امری مسجل و مسلم است. اگر چه ممکن است کنیه یا لقب آن حضرت ام کلثوم، رقیه یا نام دیگری باشد اما اصل وجود ایشان صحت دارد و قابل تردید و شک نیست. البته نباید تلاش دشمنان و معاندان را در جهت مخفی نمودن هویت این کودک به منظور پنهان سازی جنایات دشمنان اهل بیت(ع) نادیده گرفت.

منبع: کتاب طلوع یقین، دکتر اسدی گرمارودی، ص190-185