۴-چرا و چه زمانی ایرانیان مجوس به تشیع روی آوردند؟

چرا و چه زمانی ایرانیان مجوس به تشیع روی آوردند؟

سلطان الواعظین: درباره علت توجه ایرانیان به مقام ولایت امیر المومنین(ع)، آقایان اهل تسنن از روی عناد و تعصب آن را عملی سیاسی نامیدند. اگر کمی تعمق می‌کردند، می‌فهمیدند اگر عملی از روی سیاست انجام شود موقتی است نه اینکه هزار سال به آن پایبند باشند و خونها در این راه ریخته شود!

بعد از فتح ایران به دست اعراب، با آزادی کاملی که مسلمین به آنها داده بودند و هیچ اجباری در قبول دین نبود با کنجکاوی دقیق پی به حقیقت اسلام بردند و دین آتش پرستی چندین و چند ساله را باطل تشخیص دادند و با یک دنیا شوق و علاقه قلب به دین توحیدی اسلام روی آوردند.

از زمان خود رسول الله این عقد مودت در دل ایرانیان ریشه دوانید. هر ایرانی وقتی به مدینه می‌آمد و مسلمان می‌شد از روی هوش و زکاوت حق و حقیقت را در علی(ع) می‌دید.

سر سلسله آنها سلمان فارسی است که پیامبر(ص) درباره ایشان فرموده اند: «سلمان از ما اهل البیت است.» چون به عین الیقین فهمیده بود که اطاعت علی(ع) اطاعت خدا و پیامبر(ص) است و مکرر از رسول خدا(ص) شنیده بود: «کسی که علی(ع) را اطاعت نماید مرا اطاعت نموده و کسی که مرا اطاعت نماید خدا را اطاعت نموده و کسی که علی(ع) را مخالفت نماید مرا مخالفت نموده و هر کس مرا مخالفت نماید خدا را مخالفت نموده است.»

هرایرانی که به مدینه می آمد ومسلمان می شد چه درزمان پیغمبر و چه در زمان های بعدی پیرو حضرت علی (ع) می شد به همین جهت خلیفه دوم ، عمر سخت عصبانی می شد وبرای آنها محدودیتهایی قایل می شد . همان محدودیت ها وفشارها باعث کینه وعداوت دردل آنها شد.

علاوه براین علت علاقه ایرانیان به حضرت علی (ع) طرفداری امیرالمومنین ازشاهزادگان ایرانی بود. وقتی که اسرا را به ایران آوردند، خلیفه دوم امرکرد تمام زن های اسیر را به کنیزی به مسلمانان بدهند، امیرالمومنین(ع) منع نمودند و فرمودند: «شاهزادگان مستثنی هستند و محترمند و نمی توان آنهارا به کنیزی داد.» خلیفه گفت چه باید کرد ، حضرت فرمودند: «آنها آزادند، هرفردی ازمسلمانان راانتخاب نمودند به عقد شرعی به خانه آنها بروند.»

 وقتی این خبر به ایرانیان رسید علاقه مخصوص به آن حضرت پیدا کردند. بعد از فتح ایران به دست مسلمانان به دلایل حقه بر ولایت و امامت و خلافت آن حضرت پی بردند و همین که مانع بر طرف شد عقاید و علاقه قلبی خود را علنی و مذهب خود را اعلام نمودند.

پس این آزادی مذهب ربطی به زمان خلافت هارون و امام جعفر صادق (ع) ندارد بلکه از 700 سال قبل ازظهور سلطنت صفویه مذهب تشیع درایران جلوه گر گردید.

در قرن 4 هجری که زمام امور درایران به دیالمه آل بویه رسید، ایرانیان آزادی کامل پیدا کردند و توانستند علاقه خود را به اهل البیت(ع) ابراز کنند.در سال 694 هجری که سلطنت به غازان خان مغول(سلطان محمود) رسید به علت توجه خاصی او به اهل البیت(ع) مذهب تشیع ظاهرتر گردید و بعد از وفات او در سال 707 هجری که سلطنت به محمد شاه خدابنده رسید. طبق نوشته های مورخ شافعی همدانی در اثر مناظراتی که در حضور پادشاه بین علامه حلی (عالم شیعه) و قاضی القضاه شافعی(عالم سنی) واقع شد، مبحث امامت مورد گفتگو قرار گرفت و جناب علامه حلی با دلایل قانع کننده امامت امیرالمومنین(ع) را اثبات کردند. با ظاهر شدن حقیقت بر شاهنشاه، آزادی مذهب شیعه را به تمام بلاد ایران صادر کرد.

پس اگر روزی  ایرانیان مجوسی بودند اما به محض آنکه دلایل منطقی را شنیدند با جان و دل اسلام را پذیرفتند.

منبع: شبهای پیشاور